در حقوق ایران عقد معلق یعنی تعلیق در ایجاد عقد و شرط انفساخ یعنی تعلیق در انحلال عقد. از طرفی ﺗﺤﻘﻖ شرط فاسخ ﻣﻨﻮط ﺑﻪ وﻗﻮع رويدادي در آﻳﻨﺪه اﺳﺖ مانند اینکه در معامله ای شرط شود با عدم وصول هر یک از چکها معامله منفسخ شود. ﺗﻔﺎوت شرط انفساخ ﺑﺎ شرط تعلیق در اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ در شرط انفساخ ﻋﻘﺪ ﺑﻪ ﻃﻮر ﻣﻨﺠﺰ واﻗﻊ ﻣﻲ ﺷﻮد و ﺗﻌﻬﺪﻫﺎي ﻧﺎﺷﻲ از آن ﺑﻪ وﺟﻮد ﻣﻲ آﻳﺪ و ﺗﺤﻘﻖ ﺷﺮط اﻳﻦ وﺿﻊ را ﺑﺮ ﻫﻢ ﻣﻲ زﻧﺪ و ﺗﻌﻬﺪﻫﺎ را ﺑﻪ ﺟﺎي ﺧﻮد ﺑﺎز ﻣﻲﮔﺮداﻧﺪ وﻟﻲ در ﺷﺮط ﺗﻌﻠﻴق، اﺛﺮ ﻋﻘﺪ ﻣﻨﻮط ﺑﻪ ﺗﺤﻘﻖ ﺣﺎدﺛﻪ ي ﺧﺎرﺟﻲ اﺳﺖ؛ ﺣﺎدﺛﻪ اي ﻛﻪ اﮔﺮ رخ ﻧﺪﻫﺪ ﺗﻌﻬﺪﻫﺎ ﺑﻪ وﺟﻮد نمی آیند. لذا منظور از شرط انفساخ این است که با درج شرطی در قرارداد، انحلال عقد، معلق به امری دیگر باشد و پس از تحقق معلق علیه عقد خود به خود منفسخ شود لذا اثر نهایی معلق علیه است که عقد را خود به خود و بدون اراده طرفین از بین می برد
و اما مهم این است که: معلق علیه می تواند بسیط باشد مانند اینکه: به مجرد صدور گواهی عدم پرداخت چک، عقد منفسخ گردد یا می تواند مرکب باشد مانند اینکه: در صورت صدور گواهی عدم پرداخت چک، قرارداد پس از 24 ساعت منفسخ می گردد به عبارت دیگر: شرط فاسخ در قراردادها ممكن است به يكي از دو صورت ذيل پيش بيني گردد:
گواهی عدم پرداخت چک =انفساخ
گواهی عدم پرداخت +گذشت 24 ساعت =انفساخ
بنابراین انفساخ، تعلیق در انحلال عقد است که معلق علیه میتواند بسیط یا مرکب باشد.